နံနက္ခင္း​​တံခါးေခါက္သံ

နံနက္ခင္း​​တံခါးေခါက္သံ
===============

၁။
တံခါးေခါက္သံတိုးတိုးေလးၾကားရသည္​။တခါးေခါက္သံဟာအိပ္မက္လား၊တကယ္လားေဝခြဲမရျဖစ္ေနခဲ့သည္​။တံခါးေခါက္သံကိုေသေသခ်ာခ်ာထပ္​ၿပီးနား​ေထာင္​ၾကည္​့မိသည္​။အသံကတကယ့္​တိုးတိုးေလးျဖစ္​သည္​။ဒါေပမဲ့တံခါးေခါက္သံဟာအိပ္မက္လား၊တကယ္လားက်ြန္​ေတာ္​​ေဝခြဲမရျဖစ္ေနခဲ့သည္​။

၂။
`ေဒါက္၊ေဒါက္၊ေဒါက္´
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏိုးၾကားလာခဲ့ရသည္။အိပ္ရာမွခႏၶာကိုယ္ကိုလူးလဲထလိုက္ၿပီးတံခါး႐ွိရာသို႔အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။အျပင္မွာသက္႐ွိဟူ၍အသက္႐ွဴသံတစ္သံမွမၾကားရပါ။အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္တံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္သည္။တံခါးကိုမီွၿပီးတံခါးေခါက္သံကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။တံခါးေခါက္သံကတကယ့္တိုးတိုးေလးျဖစ္​သည္​။

အိပ္ရာမဝင္ခင္မေန႔ညကေသာက္ခဲ့ေသာႏြားနို႔ခြက္တြင္ပုရြက္ဆိတ္မ်ားအံုခဲေနၾကသည္။နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့နံနက္၅နာရီကိုၫႊန္​ျပ​ေနသည္​။တံခါးေခါက္သံရဲ႕အတိမ္အနက္ကိုခန္႔မွန္းၾကည္ဖို႔နံနက္၅နာရီသည္ယုတၱိမတန္လွ။နံနက္၅နာရီမွာေခါက္ေသာတံခါးေခါက္သံသည္အဓိပၸါယ္မ႐ွိလွ။နံနက္၅နာရီတြင္ကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကိုမည္သူေခါက္သလဲ။တံခါးေခါက္သံဟာညင္သာလြန္းလွသည္။

သတင္းစာပို႔ေသာလူသည္နံနက္၇နာရီမွကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကိုေခါက္ပါလိမ့္မည္။ႏြားႏို႔လာပို႔ေသာေကာင္ကေလးသည္နံနက္၈နာရီမွကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကိုလာေခါက္ပါလိမ့္မည္။
ကြၽန္​​ေတာ္​့အခန္​းကိုသန္​႔႐ွင္​း​ေရးလုပ္​ရန္​သန္​႔႐ွင္​း​ေရးဝန္​ထမ္​းအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္​ကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကိုနံနက္၉နာရီမွလာေခါက္ပါလိမ့္မည္။နံနက္၅နာရီမွာေခါက္ေသာတံခါးေခါက္သံမွာထိုသံုးေယာက္စလံုးဆီမွမျဖစ္ႏိုင္ပါ။နံနက္၅နာရီတြင္ေခါက္ေသာတံခါးေခါက္သံသည္တံခါးေခါက္သံအသစ္ျဖစ္သည္။ညင္သာလြန္းလွသည္။ၿပီးေတာ့တကယ့္တိုးတိုးေလးျဖစ္​သည္​။နံနက္၅နာရီတံခါးေခါက္သံရဲ႕ပိုင္႐ွင္ဟာဘယ္သူလဲ...။

တံခါးေခါက္သံသည္စိတ္ထဲတြင္စိုးမိုးေနသည္။တံခါးေခါက္သံၾကားၿပီးသည္​့ေနာက္အိပ္၍မရေတာ့။စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွညကဖတ္လက္စစာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ညကဖတ္လက္စစာမ်က္နွာကိုလွန္လိုက္သည္။စာမ်က္နွာေပၚတြင္လတ္တေလာငိုေႂကြးထားေသာမ်က္ရည္စက္မ်ားစိုစြတ္​လ်က္​႐ွိ​ေနဆဲျဖစ္​သည္​။

၃။
`ေဒါက္၊ေဒါက္၊ေဒါက္´
တံခါးေခါက္သံဟာတိတ္ဆိတ္ေနေသာ၊အ​ေမွာင္​မျပယ္​လြင့္​ေသး​ေသာနံနက္​ခင္​းကိုလႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။အလင္​း​ေရာင္​​ေရာက္​႐ွိမလာ​ေသးသည္​့နံနက္​ခင္​းကိုၿဖိဳခြဲလိုက္သည့္တံခါးေခါက္သံမွာညင္သာလြန္းလွသည္။တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူဟိုးအေဝးဆီကအသံေလးကတြဲၿပီးအတူတကြေရာက္႐ွိလာသည္။

`တံခါးေခါက္သံကိုေစာင့္ေနေနာ္´ခ်စ္သူ၏စကားသံသည္ကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးတြင္စြဲထင္ေနသည္။ခ်စ္သူသည္နံနက္၅နာရီထိုးတိုင္းကြၽန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကိုလာေခါက္ေလ့႐ွိသည္။ကြၽန္ေတာ္၏ခ်စ္သူမွာကြၽန္ေတာ့္အခန္းႏွင့္အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္အခန္းေဖာ္ျဖစ္သည္။

`တံခါးေခါက္သံကိုေစာင့္ေနေနာ္´ခ်စ္သူ၏စကားသံသည္အိပ္မက္ထဲထိေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့ဖူးသည္။နံနက္၅နာရီတြင္ေခါက္မည့္တံခါးေခါက္သံအတြက္အိပ္မက္ထဲထိရင္ခုန္ခဲ့ဖူးသည္။နံနက္၅နာရီထိုးတိုင္းအခန္းတံခါးတြင္ကပ္လ်က္အသင့္႐ွိေနေသာႏွင္းဆီပြင့္ကေလးသည္အိပ္မက္ထဲထိေမႊးပ်ံခဲ့ဖူးသည္။အိပ္မက္မ်ားသည္ကြၽန္ေတာ္၏အခန္းေဖာ္လည္းျဖစ္ပါသည္။

၄။
`ေဒါက္၊ေဒါက္၊ေဒါက္´
ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာတံခါးေခါက္သံေလးေရာက္႐ွိလာခဲ့သည္။အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္မိသည္။အခန္းတံခါးတြင္ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူကပ္ေပးထားခဲ့ေသာႏွင္းဆီပြင့္ကေလးသည္ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏႈတ္ဆက္ေနသည္။အေမႊးပ်ံ႕ဆံုးေသာရနံ႔မ်ားျဖင့္နံနက္ခင္းတိုင္းလွပေနခဲ့ဖူးပါသည္။

စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွသတင္းစာမ်ားသည္ျပတင္းေပါက္မွေလတိုးတိုင္းတဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ေနၾကသည္။သတင္းစာမ်ားသည္နံနက္ခင္းတိုင္းကိုစိတ္ဓာတ္တက္ႂကြစြာျဖင့္ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကဖူးသည္။စာၾကည့္စားပြဲေပၚ႐ွိသတင္းစာမ်ားေပၚကပံုႏွိပ္စာလံုးမ်ားသည္ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲတြင္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကဖူးသည္။စာၾကည့္စားပြဲအံဆြဲထဲတြင္မွတ္မွတ္ရရသိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာသတင္းစာတစ္ေစာင္၏သတင္းျဖတ္ပိုင္းေလး႐ွိခဲ့ဖူးပါသည္။

ကြၽန္ေတာ့္အခန္းသို႔နံနက္ခင္းတိုင္းႏြားႏို႔ပို႔ေနက်ေကာင္ကေလး၏အမည္မွာဆန္းတို႔စ္ျဖစ္သည္။ႏြားႏို႔ပို႔ေနက်ေကာင္ကေလးသည္​ႏြားႏို႔လာပို႔တိုင္းကြၽန္ေတာ့္ထံေရတစ္ခြက္ေတာင္းေသာက္ေလ့႐ွိသည္။ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲကေရအိုးစင္မွေရတစ္ခြက္သည္ႏြားႏို႔ပို႔ေသာေကာင္ကေလး၏တဒဂၤအေမာကိုေျပေပ်ာက္သြားေစနိုင္ခဲ့​သည္။ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲကေရအိုးစင္တြင္ႏြားႏို႔ပို႔ေသာေကာင္ကေလးေသာက္ေနက်ေသာက္ေရခြက္တစ္ခြက္႐ွိခဲ့ဖူးပါသည္။

တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယကြၽန္ေတာ့္အခန္းသို႔သန္​႔႐ွင္​း​ေရးဝန္​ထမ္​းအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္​နံနက္​ခင္​းတိုင္​း​အခ်ိန္​မွန္​သန္​႔႐ွင္​း​ေရးလာလုပ္​​ေပး​ေလ့႐ွိသည္။သန္​႔႐ွင္​း​ေရးဝန္​ထမ္​းအမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာစကားအလြန္နည္းေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။​ေလွ်ာ္မည့္အဝတ္အစားမ်ားေမး႐ုံမွအပအပိုစကားမ်ားေျပာေလ့မ႐ွိပါ။သို႔ရာတြင္ကြၽန္ေတာ့္အခန္းသို႔ေရာက္တိုင္းကြၽန္ေတာ့္အခန္း၏နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာနာရီႀကီးကိုမၾကည့္သည့္ေန႔ဟူ၍မ႐ွိပါ။နာရီကိုၾကည့္ၿပီးတိုင္းေရႀကီးသုတ္ျပာျဖင့္ျပန္ထြက္သြားတတ္​သည္။ကြၽန္ေတာ့္အခန္းနံရံတြင္သန္​႔႐ွင္​း​ေရးဝန္​ထမ္​းအမ်ိဳးသမီးႀကီးမၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ခဲ့ေသာနာရီႀကီးတစ္လံုး႐ွိခဲ့ဖူးပါသည္။

၅။
`​ေဒါက္​၊​ေဒါက္​၊​ေဒါက္​´
တံခါးေခါက္သံတိုးတိုးေလးၾကားရသည္​။တခါးေခါက္သံဟာအိပ္မက္လား၊တကယ္လားေဝခြဲမရျဖစ္ေနခဲ့သည္​။တံခါးေခါက္သံကိုေသေသခ်ာခ်ာထပ္​ၿပီးနား​ေထာင္​ၾကည္​့မိသည္​။အသံကတကယ့္​တိုးတိုးေလးျဖစ္​သည္​။ဒါေပမဲ့တံခါးေခါက္သံဟာအိပ္မက္လား၊တကယ္လားက်ြန္​ေတာ္​​ေဝခြဲမရျဖစ္ေနခဲ့သည္​။

အခန္းတံခါးတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္လူမ်ားဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကသည္။အခန္းတံခါးတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ႏွင္ဆီပန္းပြင့္ကေလးကိုင္ထားေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လဲက်ေနသည္။အခန္းထဲတြင္သတင္းစာမ်ားျပန္႔က်ဲေနသည္။စာၾကည့္စားပြဲေပၚ႐ွိႏြားႏို႔မ်ားထည့္ထားသည့္ေသာက္ေရခြက္တစ္ခြက္တြင္ပုရြက္ဆိတ္မ်ားအံုခဲေနၾကသည္။စာၾကည့္စားပြဲအံဆြဲထဲမွေသြးစက္မ်ားတစိမ့္စိ္မ့္ယိုက်​ေနသည္​။အက်ႌတစ္ထည္ျဖင့္ဖံုးအုပ္ထားေသာအခန္းနံရံမွနာရီႀကီးသည္လည္​းတစ္ခ်က္ခ်က္ျမည္လ်က္႐ွိသည္​။

ေအာင္ကိုကိုလတ္(တမူး)

IDEA Magazine,October 2018

လူအျဖစ္မွေလွ်ာက်ျခင္း

#လူအျဖစ္မွေလွ်ာက်ျခင္း
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

       ကြၽန္ေတာ္ တမူးၿမိဳ႕သို႔ စတင္ေရာက္႐ိွခဲ့စဥ္က တမူးသားေတြအေပၚ အသားယူၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ေဆးသမားမ႐ိွဘူးဟု။ ထိုသို႔ေျပာခဲ့ခ်ိန္က ၂၀၀၆ခုႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ပင္ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိ မတၱရာၿမိဳ႕မွာ ေဆးသမားမ႐ိွခဲ့ပါ။ ေဆးသမားကို ျမင္ပင္မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။ ခပ္ပိန္ပိန္ ဆံပင္စုတ္ဖြား႐ိွေသာလူမ်ားကို "မင္းကလည္း ဘိန္းစားက်ေနတာပဲ"ဟု ေျပာသံဆိုသံၾကားဖူးခဲ့ေသာ္လည္း ဘိန္းစားကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။
      အခုေတာ့ "ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ေဆးသမားမ႐ိွဘူး"ဟု အာမမခံရဲေတာ့ေပ။ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိ မတၱရာၿမိဳ႕တြင္လည္း ေဆးသမားမ်ား ေရာက္႐ိွေပါက္ဖြားကုန္ၾကပါၿပီ။ မတၱရာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုတြင္ ေဆးသမားမ်ား အျမစ္တြယ္မ်ိဳးပြားေနၾကပါၿပီ။ ေဆးသမားမ႐ိွေသာၿမိဳ႕သည္ပင္ ေခတ္မမီေတာ့သလိုလို ေဆးသမားဖက္႐ွင္လူတန္းစားႀကီးတစ္ရပ္ ထြန္းကားေနေတာ့၏။
       မူးယစ္ေဆးဝါး ဖမ္းဆီးရမိေသာသတင္းမ်ားသည္ ႐ိုးပင္ေနပါၿပီ။ သတင္းစာတြင္ တစ္ရက္မျပတ္ပါ႐ိွ၏။ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမွသည္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကဲ့သို႔ ေနရာမ်ိဳးအထိ ေဒသစုံလွ၏။ ဖမ္းဆီးရမိေသာ သတင္းမ်ားသည္ ေလ်ာ့က်သြားသည္မ႐ိွ။ တိုးတိုးၿပီးေတြ႔ေနရ၏။ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္ ဘိုးဘိုးေအာင္၏ ဝလုံးမ်ားကဲ့သို႔ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ တိုးပြားလ်က္႐ိွ၏။ ခုတ္၍မျပတ္ သတ္၍မေသသည္မွာ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားျဖစ္ေနပါသည္။
        ေတြးၾကည့္လွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါသည္။ ဝမ္းနည္းစရာလည္း ေကာင္း၏။ မူးယစ္သားေကာင္မ်ားသည္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ဇာတ္ကားမ်ားထဲက ဇြန္ဘီေတြလို ႐ုန္းႂကြေနၾကသည္။ ကိုယ့္အနီးအနားက လူတစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္သတိမထားမိလိုက္ခင္ မူးယစ္သားေကာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ေတြးထားသင့္သည္မွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မူးယစ္သားေကာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ျခင္းပင္။
      ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေသြးညႇီနံ႔မ်ားရေန၏။

✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏
      မူးယစ္​​ေဆး၀ါး သုံးစြဲမႈသည္ လူငယ္ေတြ ဘီယာဝိုင္းဖြဲ႔ေသာက္သကဲ့သို႔၊ ထန္းေရဝိုင္းဖြဲ႔ေသာက္သကဲ့သို႔ ယဥ္ပါးလာေန၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဆုံမိၾကလွ်င္ မူးယစ္ေဆးဝါးကို ဘယ္လိုသုံးစြဲဖူးေၾကာင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ေျပာဆိုေနၾကပါသည္။ မူးယစ္ယဥ္ပါးမႈသည္ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေန၏။
      ယဥ္ပါးေနသည္မွာ ေပါမ်ားလြန္း၍ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္က ေ႐ႊေမွာ္၊ ေက်ာက္ေမွာ္၊ ေရနံေမွာ္ စသည့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈအားနည္းသည့္ ေနရာမ်ားတြင္သာ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္သုံးစြဲမႈမ်ား ႐ိွခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားမူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္ ၿမိဳ႕တိုင္း နယ္တိုင္း အခန္႔သားေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ၿမိဳ႕တိုင္း နယ္တိုင္း တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ အားနည္းေနသည့္သေဘာပင္။
       မူးယစ္​​ေဆး၀ါးမ်ားသည္ တန္ခိုး႐ိွပုံလည္းရပါသည္။ ေျမလ်ွိး၍ မိုးပ်ံႏိုင္သည္သာမက ကိုယ္ေပ်ာက္အတတ္လည္း တတ္ပုံရပါသည္။ မူးယစ္​​ေဆး၀ါး ေရာင္းခ်ေနေသာအိမ္ကို သာမန္အရပ္သူအရပ္သားမ်ားက သိျမင္ေနေသာ္လည္း ဖမ္းဆီးရန္တာဝန္႐ိွသူမ်ားမွာ မျမင္မေတြ႔ႏိုင္ၾကပါ။ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္ ဤမ်ွ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးပါေပ၏။
      မ​ေတာ္​တဆ ဖမ္းဆီးခံရသည့္ မူးယစ္ကုန္သည္အခ်ိဳ႕သည္လည္း ေထာင္ထဲတြင္ ဘဝဆုံးသြားသည္ဟု မၾကားမိေပ။ ေထာင္သက္မေစ့ခင္ ျပန္လြတ္လာသည္သာ မ်ားပါသည္။ မူးယစ္မႈေၾကာင့္ ေထာင္က်ၿပီး ျပန္လြတ္လာလွ်င္လည္း ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ဟု သိမ္ငယ္ေနမည္ဟုမ်ား မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူရည္လည္ထက္ျမက္သူမ်ားဟု ရင္ေကာ့ေနၾကပါသည္။
      အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ "မေၾကာက္"ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒကို မေၾကာက္ျခင္းႏွင့္ ငရဲကို မေၾကာက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္သံသရာတြင္ ခံစားရမည့္ငရဲကို မေၾကာက္သည္မွာ နားလည္ေပးႏိုင္ပါေသးသည္။ ဥပေဒကို မေၾကာက္ျခင္းကေတာ့ ဥပေဒက ေၾကာက္ေအာင္ ျဖဲေျခာက္မထား၍ ျဖစ္ပါသည္။ တာဝန္႐ိွသူအခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕တို႔သည္ မူးယစ္ကုန္သည္မ်ားကို ဥပေဒႏွင့္ျဖဲေျခာက္ရမည့္အစား ဥပေဒကို မေလးစားေအာင္ ကိုင္တြယ္ပုံေလ်ာ့ရဲလွပါသည္။
      မီးျခစ္ဆံဘူးပမာဏေလာက္ ဖမ္းမိလွ်င္ လူကို မိေသာ္လည္း ကြန္တိန္နာအစီးလိုက္မိလွ်င္ေတာ့ ပိုင္႐ွင္ကို နတ္ဝွက္သြားၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေျပာသကဲ့သို႔ ေျပာရလွ်င္ ဆင္" ေခ်ာင္"၍ ႂကြက္"က်ပ္"ေနပါသည္။ ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ တိုးဝင္သြားလ်ွင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ႐ိွေသာ္လည္း ႂကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ တိုးဝင္သြားလွ်င္ေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္၍ေနပါေတာ့သည္။ ဆင္" ေခ်ာင္"၍ ႂကြက္"က်ပ္ "ေနသမွ် မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္ အျမစ္ျပတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏
        မူးယစ္ေဆးဝါးဧရိယာအတြင္း ေနထိုင္ၾကရသူမ်ားသည္ သတိဝီရိယႏွင့္ ေနၾကရပါသည္။ သူမ်ားအမႈသည္ ကိုယ့္ကို ပတ္သြားႏိုင္ပါသည္။ သတိႏွင့္မေနထိုင္ပါက ေထာင္နန္းစံသြားရပါလိမ့္မည္။
      ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ဘဲ၊ ကိုယ္ မက်ဴးလြန္ပါဘဲ ေထာင္နန္းစံသြားရသူမ်ား ၾကဳံေတြ႔ေနရပါသည္။ ဆိုင္ကယ္လူၾကဳံ တင္မိ၍ အမႈတြဲခံရသူမ်ား၊ မူးယစ္​​ေဆး၀ါးမ်ား ထည့္ထားသည့္ဆိုင္ကယ္ကို ကိုယ့္အား မလိမ္​့တပတ္​စီးခိုင္းသျဖင့္ အေခ်ာင္ခံၾကရသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အႏၱရာယ္သည္ လက္တစ္ကမ္းမွာပင္ ႐ိွေနပါ၏။
      မူးယစ္​​ေဆး၀ါး သုံးစြဲၿပီး စိတ္ႂကြ႐ူးသြပ္ေနသူမ်ား၏ အႏၱရာယ္ျပဳမႈကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနၾကရပါသည္။ ခိုးဖို႔ လုဖို ဝန္မေလးသည္သာမက သတ္ဖို႔ ျဖတ္ဖို႔အထိပါ လက္မေႏွးျဖစ္ေနၾကပါသည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ မူးယစ္ေဆးဝါး၏ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းကို ခံေနၾကရပါသည္။ တစ္မ်ဳိးသားလုံး၏အနာဂတ္သည္ စုံးစုံးျမဳပ္ေတာ့မည္။ မူးယစ္အႏၱရာယ္ကို အခ်ိန္မီတိုက္ဖ်က္သင့္သည္ကို မတိုက္ဖ်က္ဘဲ ႐ူးတူးေပါေတာလုပ္ေနပါက မၾကာမီ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္မည္။
       မူးယစ္ရန္သူသည္ အျဖဴ  အမည္း သဲကြဲလွသည္မဟုတ္ပါ။ လူ လူခ်င္း စစ္တိုက္ၾကသကဲ့သို႔ သူသည္ ငါ့ရန္သူျဖစ္သည္ဟူ၍ လက္ညိႈးထိုးၫႊန္ျပမရႏိုင္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ကိုယ့္ရန္သူျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေလာဘေနာက္ လိုက္သြားႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ စြဲလမ္းမႈေနာက္ လိုက္သြားႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းခ်သူ သို႔မဟုတ္ သုံးစြဲသူ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးထားႏိုင္မွသာ မူးယစ္အႏၱရာယ္ကို တကယ္သိျမင္ပါလိမ့္မည္။
     တာဝန္႐ိွသူမ်ားႏွင့္ တာဝန္မ႐ိွသည့္ ျပည္သူမ်ားပါ မူးယစ္အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္သည္မွာ အမ်ားအတြက္သာမက ကိုယ့္အတြက္ပါ ကာကြယ္ရာေရာက္ေၾကာင္း သိထားသင့္ပါ၏။
✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏ ✏
      ကြၽန္ေတာ္သည္ မူးယစ္ႏြံထဲ ကြၽံေနသူမ်ားကို ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွ မဟုတ္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေနထိုင္သည့္ တမူးၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအေပါင္းလည္း ျမင္ေတြ႔ေနရပါသည္။ လမ္းေပၚတြင္ ေလလြင့္ေလွ်ာက္သြားေနေသာ မူးယစ္ေဆးစြဲသူမ်ားသည္ တမူးၿမိဳ႕၏ ျမင္ကြင္းတစိတ္တပိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ထာဝရမေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မည့္ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ေနမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္အပိုင္းအျခားအလိုက္ မူးယစ္ေဆးစြဲသူမ်ားသာ လူေျပာင္းသြားေသာ္လည္း ျမင္ကြင္းကေတာ့ တည္တံံ့လ်က္ပင္။
       တမူးၿမိဳ႕သည္ အိႏၵိယ-ျမန္မာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါ၏။ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မူးယစ္ေဆးဝါးကို ထိန္ခ်ဳပ္ရန္မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ တဘက္ႏိုင္ငံ မိုးေရး(Moreh)ၿမိဳ႕တြင္ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ိဳးစုံ ေရာင္းခ်လ်က္႐ိွပါသည္။ အိႏၵိယအစိုးရကလည္း မသိက်ိဳးကြၽံျပဳထား၏။ သုံးစြဲသူမ်ားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကလည္း ဧရာမအခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခုအလား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပြဲေတာ္တည္ေနလိုက္ၾက၏။
       အသည္းႏုေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အေမဆူလွ်င္လည္း မိုးေရးေျပးသည္။ ခ်စ္သူက စိတ္ေကာက္လွ်င္လည္း မိုးေရးေျပးသည္။ မိန္းမႏွင့္ရန္ျဖစ္လွ်င္လည္း မိုးေရးေျပးသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္လွ်င္လည္း မိုးေရးေျပးသည္။ ဝမ္းနည္းလွ်င္လည္း မိုးေရးေျပးသည္။ မိုးေရးရာသီဥတုသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ အခါရာသီမေ႐ြး လိုက္ဖက္လွပါသည္။
      စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုအတြက္ ေျပးရင္း၊ စမ္းသပ္လိုမႈတစ္ခုအတြက္ ေျပးရင္း မရပ္မနားေျပးေနရပါေတာ့သည္။ တမူးၿမိဳ႕၏ အာ႐ွလမ္းေပၚတြင္ ေနပူမေ႐ွာင္၊ မိုး႐ြာမျငင္း ယင္းထေနေသာ ေဆးသမားမ်ားသည္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ဦးထုပ္ကို ငိုက္ေနေအာင္ေဆာင္းလ်က္၊ အခ်ိဳ႕က ေတးသီခ်င္းမ်ား ညည္းဆိုလ်က္၊ အခ်ိဳ႕က ေအာ္ရယ္လ်က္၊ အခ်ိဳ႕က ဘူးခြံပုလင္းခြံအိတ္ႀကီးကို ထမ္းလ်က္၊ အခ်ိဳ႕က စကၠဴခ်ပ္​ဖာ​မ်ားကို မႏိုင္မနင္းသယ္ပိုးလ်က္ မူးယစ္​​ေဆး၀ါး၏ ႀကိဳးဆြဲရာေနာက္ ဒ႐ြတ္ဆြဲလိုက္ေနၾကပါသည္။
       နန္းဖာလုံနယ္စပ္ေစ်းထဲတြင္လည္း မူးယစ္ေဆးစြဲသူမ်ား က်က္စားလ်က္႐ိွ၏။ အစက လူေကာင္းသူေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သူမ်ားသည္ မူးယစ္ေဆးစြဲၿပီးေနာက္ ေျပာင္းလဲကုန္ၾက၏။ အေနအထိုင္ သန္႔ျပန္႔ဝင္းမြတ္ခဲ့သူမ်ားလည္း ညစ္ေပေမွာင္မိုက္ကုန္ၾကသည္။ အိမ္သာေဘးတြင္ စြန္႔ပစ္ထားေသာသစ္သီးပုပ္ကို မ႐ြံမ႐ွာစားသုံးေနပါသည္။ တဘက္ႏိုင္ငံက ေစ်းဝယ္လာသူကသည္းေတြဆီကေန မ႐ွက္မေၾကာက္ေတာင္းရမ္းေနပါသည္။ လူေကာင္းသူေကာင္းဘဝကေန သူခိုးဂ်ပိုးဘဝ၊ သူေတာင္းစားဘဝသို႔ ေျပာင္းလဲသြားၾကရပါ၏။
       အခ်ိဳ႕သည္ ကြၽန္ေတာ္တို္႔ႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပါင္းသင္းခဲ့ၾကဖူးသူမ်ား ျဖစ္၏။ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး မူးယစ္ေဆး စြဲသြားသလဲဆိုသည္ကိုေတာ့ မသိလိုက္ေတာ့ပါ။ မူးယစ္ေဆးစြဲသြားၿပီးေနာက္ အျခားေသာလူတေယာက္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ဝင္ဆံ့၍မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အျပင္ဘက္သို႔ ပဲ့ထြက္ကုန္ၾကသည္။ သူတို႔၏အာ႐ုံသည္ မူးယစ္ေဆးသုံးစြဲဖို႔ေလာက္သာ သိေတာ့၏။ အ႐ွက္အေၾကာက္ မာန္မာနမ်ား အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။
      မူးယစ္ေဆးစြဲျခင္းသည္ စာရိတၱပ်က္စီးျခင္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စာရိတၱပ်က္စီးဖို႔ လမ္းစျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း တကယ္ပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ။ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း မယုံၾကည္ခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ ကိုယ့္အိမ္နား၊ ကိုယ့္ဆိုင္နား ေဆးသမားတေယာက္ကပ္လာလွ်င္ အလစ္သုတ္မလား၊ လုယက္မလား စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ကုန္ပါေတာ့သည္။ ေဆးကြၽံေနသူတေယာက္ကို ဘယ္သူကမွ အလုပ္မခန္႔ေတာ့ပါ။   
       မူးယစ္ေဆးစြဲေသာ္လည္း မိမိစာရိတၱကို အခိုင္အမာထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားလည္း ႐ိွပါ၏။ သူတပါးပစၥည္းကို မခိုးမဝွက္ဘဲ ခ်ပ္ဖာေကာက္၍ ဘူးခြံပုလင္းခြံေကာက္၍ အညစ္အေၾကးမ်ားကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္၍ ရပ္တည္ေနၾကသူမ်ားလည္း ႐ိွပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ တြဲသြားတြဲလာဖက္လွဲတကင္းမလုပ္ၾကေတာ့ပါ။
       ကြၽန္ေတာ္ ရင္အနာရဆုံး၊ စိတ္အထိခိုက္ရဆုံးျမင္ကြင္းမွာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ မိမိ၏သားႏွင့္သမီးကို ဖခင္ေဆးသမားတေယာက္က ေက်ာင္းေပါက္ဝ၌ လာေရာက္ႀကိဳဆိုေနေသာျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ မအပ္စပ္လွေသာ၊ ယွဥ္တြဲ၍မျမင္သင့္ေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။
      ထိုသူကိုယ္တိုင္လည္း သားႏွင့္သမီးအတြက္ စိတ္ေကာင္းလိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ မူးယစ္ေဆးဝါး၏ ျပဳစားခံရၿပီးေနာက္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မေတာ္လွန္ႏိုင္ေသာဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အိမ္တအိမ္တြင္ မူးယစ္ေဆးစြဲသူတေယာက္ ဝင္ေရာက္လာပါက မိသားစုဘဝ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမႈအလုံးစုံသည္ ပ်က္သုဥ္းသြားရပါေတာ့သည္။
        မူးယစ္ေဆးဝါး စြဲသြားလွ်င္ လူၫြန္႔တုံးၿပီဟု တထစ္ခ်မေျပာလိုေသာ္လည္း လူသားျဖစ္မႈစံတန္ဖိုးမ်ား ေလ်ာ့က်သြားသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။

ရင္႐ိုး

ေစာင့္ၾကည့္ ဂ်ာနယ္၊
အတြဲ ၁၃၊ အမွတ္ ၂၅၊
15-9-2018
စေန၊

မ်က္စိတစ္ဆံုး

(၁)
       ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာမွ ေဘာလုံးကို ညာလက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ေသာအခါ ျပဒါးရည္မ်ား တရိပ္ရိပ္တက္လာၾကသည္။ လိုအပ္သည့္အမွတ္အသားေရာက္ေသာအခါ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ လူနာ၏လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ဖိကပ္ထားေသာ နားၾကပ္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာမည့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္လိုက္သည္။ ေဟာ....။ ေသးသြယ္႐ွည္လ်ားေသာ နားၾကပ္ႁပြန္ထဲ တိုးဝင္လာသည့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းအသံကို ပီသက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၫြတ္ေကြး႐ုံ ျပဳံးမိသည္။ လက္ေမာင္းတြင္ ပတ္ထားေသာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာကို အသာအယာျပန္ျဖဳတ္ေပးရင္း လူနာအဖြားႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္။
        "ႏူးက်ိန္ေရ။ ႏူးက်ိန္မွာ ေသြးတိုးရိွေနၿပီ"

(၂)
         ဒီေဒသကို ေရာက္စမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲလွသည္ဟု ဆိုရမည္။ အဓိကအခက္အခဲက ဘာသာစကား ျဖစ္သည္။ ေဒသခံေနထိုင္သူမ်ားက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြမို႔ သူတို႔ေျပာေသာ ဘာသာစကားကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
        သူက ဂ်ီပီဆရာဝန္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းအလုပ္မဝင္မီ ရသည့္အခ်ိန္ကေလးမွာ ဂ်ီပီထိုင္ရန္ စိတ္ကူးရၿပီး ဒီရြာကေလးမွာ ေဆးခန္းဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ အနည္းငယ္အလွမ္းကြာေသာ ေက်းလက္ေဒသမွာ ေဆးခန္းကေလးဖြင့္ၿပီး ေအးေအးလူလူ စာဖတ္လိုတာလည္း ပါသည္။ ေဆးခန္းမွ ရရိွေသာ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကဳံႏွင့္ ေရာယွက္ေပါင္းစပ္ေလ့လာၿပီး သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာဖို႔ သူ စိတ္ကူးရသည္။ သို႔မွသာ ဝန္ထမ္းဘဝႏွင့္ လုပ္သက္ရခ်ိန္တြင္ မိမိစိတ္ဝင္စားေသာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းမ်ားကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
       "ဆရာ့နာရီ ေသေနတာ ၾကာၿပီလား"
        ေရာက္စက အိမ္႐ွင္၏သားငယ္ ေဟာက္ပူေျပာေသာစကားကို သူ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္မိေပ။ အိမ္႐ွင္ဦးေလးႀကီးက သူ႔အတြက္ အေဖာ္လည္းရေစ၊ ေဆးခန္းအတြက္လည္း ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရေစဟူေသာ သေဘာျဖင့္ သူ၏သားငယ္ကို ေဆးခန္းတြင္ ညအိပ္ညေန ေနထိုင္ေစသည္။ ေဟာက္ပူက ငါးတန္းအထိ ေက်ာင္းေနဖူးၿပီး သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းျပသူလူနာမ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ စကားျပန္တစ္ဦး လိုအပ္သည္ျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ အဆင္သင့္လွသည္ ဆိုရမည္။
       "ဆရာ့နာရီေလ။ ေသေနၿပီ။ ဆက္မသြားေတာ့ဘူး"
        ေဆးခန္းအတြင္းရိွ တိုင္ကပ္နာရီကို လက္ညိဳးထိုးျပေတာ့မွ သူ နားလည္ေတာ့သည္။ တိုင္ကပ္နာရီက ဓာတ္ခဲအားကုန္ၿပီး ရပ္တန္႔ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နာရီလက္တံအားလုံး မလႈပ္႐ွားေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔ေနျခင္းကို "နာရီေသသည္"ဟု သုံးႏႈနး္လိုက္သျဖင့္ သေဘာက်ၿပီး သူ ႐ုတ္တရက္ ျပဳံးရယ္မိသည္။
         အနည္းငယ္အေနၾကာလာေတာ့လည္း သူတို႔ဘာသာစကားကို တစြန္းတစ သိျမင္လာရသလို သူတို႔ေန႔စဥ္သုံးႏႈန္းေျပာဆိုေနၾကေသာ ဗမာစကားကိုလည္း ပိုမိုၾကားသိလာရသည္။ေဆးခန္းေအာက္တစ္ေနကာတြင္ ၾကက္ေပါက္စႏွင့္ ႂကြက္ကဲ့သို႔ေသာ တိရစၧာန္​ငယ္တစ္ေကာင္ ေသသည္ႏွင့္တူသည္။ ပုပ္အဲ့အဲ့အနံ႔တစ္ခု သူ ရေနသည္။ သူ႔အိပ္ခန္းႏွင့္ ေဆးခန္းထဲ ​ေနရာအႏွံ ့ ႐ွာေဖြပါေသာ္လည္း ဘာမွမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုမွ႐ွာမေတြ႔ႏိုင္သျဖင့္ သူ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ေလသန္႔ေရေမႊးတစ္ဘူးဝယ္ကာ တစ္အိမ္လုံး ဖ်န္းထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပုပ္​အဲ့အဲ့အနံ႔က ေပ်ာက္မသြားေပ။ ေန႔ခင္းဘက္ သူ စာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ေဟာက္ပူက ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ  ့႐ႈံ  ့လုပ္ေနရင္း သူ႔ကို ေမးသည္။
       "ဆရာ အနံ႔မၾကားဘူးလား"
        "ဘယ္လို"
        "အနံ႔မၾကားဘူးလား ေျပာတာ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ တကယ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အနံ႔ၾကားတာနဲ႔ ခ်က္​ခ်င္​း အန္ခ်င္လာၿပီ"
        အဲဒီလိုေျပာမွ သူ သေဘာေပါက္သည္။ အေကာင္ပုပ္နံ႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ နားလည္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ သူလည္း ခ်င္းေကာင္ေလးေဟာက္ပူကို ျပန္႐ွင္းျပရသည္။ "ၾကား" ဆိုသည့္ စကားလုံးကို "အသံမ်ား"ႏွင့္ တြဲဖက္၍ သုံးစြဲရေၾကာင္း၊ "အသံၾကားသည္"ဟု သုံးႏႈန္းမွ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ "အနံ႔ၾကားသည္"ဟု မသုံးဘဲ "အနံ႔ရသည္"ဟုသာ သုံးႏႈန္းေျပာဆိုရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်က်နန ျပန္ေျပာျပရသည္။
         သူက ေဟာက္ပူထံမွ ခ်င္းစကားကို ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေရးမွတ္ကာ သင္ယူသည္။ သူ႔ေလယူေလသိမ္းကို နားေထာင္ၿပီး ျပဳံးစစလုပ္ေနေသာ သူ႔ဆရာေဟာက္ပူကို ၾကည့္ကာ သူ႔မွာ ႐ွက္ရြံ  ့သလို ျဖစ္မိသည္။ သူကလည္း ေဟာက္ပူကို ဗမာစကားျပန္သင္ေပးသည္။
         တစ္ေန႔။ ေက်းရြာအတြင္း က်င္းပေသာ လူငယ္ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲမွာ ေဟာက္ပူတို႔အသင္းလည္း ပါသည္။ ေဘာလုံးကန္အၿပီး ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးေနေသာ ေဟာက္ပူကို သူ ေမးလိုက္သည္။
         "ေဟာက္ပူ မင္းတို႔ေဘာလုံးအသင္း အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ"
         "ဆရာ တကယ္မၾကားဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အသင္း ဒီေန႔ညေနက ေသသြားၿပီ ဆရာ"
         ေဟာက္ပူတို႔ေဘာလုံးအသင္း ဒီညေနၿပိဳင္ပြဲမွာ တစ္ဖက္အသင္းကို ရံႈးနိမ့္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွ ထြက္လိုက္ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ သေဘာေပါက္နားလည္ကာ ျပံဳးမိရေလသည္။

(၃)
       ႏူးက်ိန္၏ နာမည္အရင္းက ေဒၚမန္ဆြမ္းက်ိန္ ျဖစ္သည္။ "ႏူး"ဆိုသည္က ဗမာလို "အေမ"ဟု အဓိပၸါယ္​ရၿပီး အားလုံးက "အေမက်ိန္"ဟူေသာ အဓိပၸါယ္​ျဖင့္ တေလးတစား ေခၚေဝၚေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
         ႏူးက်ိန္တို႔အိမ္က သူ႔ေဆးခန္း၏ အေနာက္ဖက္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ ရိွသည္။ ႏူးက်ိန္ေရာ သူ႔ခင္ပြန္း ပူမုန္(ပူေပါင္႐ွင့္မုန္)တို႔မွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ေဆးခန္းစဖြင့္ၿပီး သုံးရက္ေျမာက္မွာ အဖြားအိုတစ္ဦး မူးလဲသည္ဟုဆိုကာ ေဆးခန္းလာျပၾကသည္။
           "ကလုံဗိုင္ ဆာေမး"
         အဖြားအို မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ တတြတ္​တြတ္​ရြတ္ေနေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္​ကို ေဟာက္ပူအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ "ေခါင္းတအားမူးတယ္" ဟု သိရေလသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေပၚေသြး တစ္ရာ့႐ွစ္ဆယ္၊ ေအာက္ေသြး တစ္ရာ့သုံးဆယ္။ ေလမျဖတ္တာ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။
      "ႏးူက်ိန္ေရ ။ ႏူးက်ိန္မွာ ေသြးတုိးရိွေနၿပီ"
      လိုအပ္ေသာ ေသြးက်ေဆးမ်ားႏွင့္ အျခားေသာက္ေဆးမ်ားကို တြဲစပ္ေပးၿပီး ေဆးေသာက္ပုံေသာက္နည္းကို ေဟာက္ပူမွတဆင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွင္းျပရသည္။ ေသာက္ေဆးကုန္လွ်င္ ပုံမွန္လာေရာက္ျပသဖို႔ကိုလည္း မွာၾကားရသည္။
          ရက္ခ်ိန္းျပည့္ၿပီး မၾကာခဏ လာေရာက္ျပသေသာ ႏးူက်ိန္ႏွင့္ မၾကာမီ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားေလသည္။ ႏူးက်ိန္တြင္သာမက သူ႔အမ်ိဳးသား ပူမုန္မွာပါ ေသြးတိုးေရာဂါ ရိွသည္။ ပူမုန္က ရြာထဲလွည့္ကာ ႏိွပ္နယ္သည့္ အေၾကာျပင္ဆရာတစ္ဦးဟု ႏူးက်ိန္က ေျပာျပသျဖင့္ သိရသည္။ "ေရာဂါေတာင္ တစ္ခုထဲ အတူျဖစ္တဲ့ လိုက္ဖက္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ"ဟု သူက စေနာက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္က သေဘာေတြက်ၿပီး ရယ္သည္။ တြီးပူေဆးရည္အငုံမ်ားသျဖင့္ အေရာင္ရင့္ေနေသာ ႏူးက်ိန္၏ သြားမ်ားကို က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ျမင္ရသည္။
        ႏူးက်ိန္က ပိန္ပိန္ပါးပါး ၊ အသားက အညိဳလုသည္။ စကားအလြန္ေျပာခ်င္သူျဖစ္ၿပီး သေဘာေကာင္းသည္။ "ႏူးက်ိန္မွာ သားသမီးေတြ မရိွဘူးလား"ဟု သူေမးေတာ့ သား(၅)ေယာက္ႏွင့္ သမီး (၄)ေယာက္ရိွေၾကာင္း၊ အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူတို႔မိသားစုေတြႏွင့္ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း ၊ အဖိုးႀကီး ႏိွပ္၍ရသည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ မေလး႐ွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သားႏွစ္ေယာက္ ပို႔ေပးသည့္ ပုိက္ဆံတို႔ျဖင့္ ရပ္တည္ေနရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပေနခိုက္မွာ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္ဝန္းအစုံတြင္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ တြဲခိုေနသည္ကို သူ ျမင္ရသည္။ ႏူးက်ိန္က အဲ့ဒီလို ထိ႐ွခံစားလြယ္သူလည္း ျဖစ္သည္။
     ႏူးက်ိန္တို႔က လင္ကုိယ္မယားကိုယ္ ႏွစ္ဦးထဲ ေနထိုင္ၾကသည္။ ထမင္း၊ ဟင္းကို ႏူးက်ိန္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္ဟု သိရေတာ့ သူ အံ့ၾသမိသည္။ သူ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တိုင္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ေသာ ႏူးက်ိန္ကို အျမဲလိုလို လွမ္းျမင္ရတတ္သည္။ အိုႀကီးအိုမအရြယ္မို႔ ထမင္းခ်က္ရင္း ထမင္းရည္ပူေလာင္မွာကို ေတြးပူမိသည္။ တကယ္ဆို ႏူးက်ိန္က မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသူမဟုတ္။ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္လုံးတြင္ ေရတိမ္စြဲေနၿပီး ညာဖက္မ်က္လုံးက ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးသည္။ အခ်ိန္မီ ခြဲစိတ္မႈုမျပဳလုပ္လႇ်င္ မ်က္လုံးကန္းသြားႏိုင္သည္မို႔ ကေလးၿမိဳ႕တက္ၿပီး မ်က္လုံးခြဲစိတ္ဖို႔ ႏူးက်ိန္ကို မၾကာခဏ တုိက္တြန္းမိသည္။ သူ ေျပာလိုက္တိုငး္ ႏူးက်ိန္က မေျပာင္းလဲေသာ အေျဖတစ္ခုကိုသာ ေပးသည္။ "ပုိုက္ဆံမရိွေသးပါဘးူ ဆရာပါးရယ္" တဲ့။
     "ကြၽန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံစိုက္မယ္ေလ။ ႏူးက်ိန္မ်က္လုံးက မခြဲစိတ္ရင္ ပိုဆိုးေတာ့မွာ"
     "သိတယ္ေလ ဆရာပါးရဲ႕ ။ ဟိုေန႔ကေတာင္ အိမ္ေ႐ွ  ့ကျခံတိုင္ကို ဧည့္ဝင္လာတယ္ထင္ၿပီး စကားလွမး္ေျပာမိတယ္"
      ႏူးက်ိန္က သူ႔စကားသူ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ျပန္သည္။ သူက ပိန္လွီေသးသြယ္ၿပီး အေရျပားေတြ ႐ႈံ  ့တြေနေသာ ႏူးက်ိန္၏ ညာဖက္လက္ေမာင္းပိန္ပိန္ကေလးမွ ေသြးေပါင္ခိ်န္လက္ပတ္ကို ျဖဳတ္ခြာလိုက္ၿပီး-
     "ဒါနဲ႔မ်ား ႏူးက်ိန္ရယ္။ ခြဲလိုက္ပါေတာ့လား"
      သူက အဲဒီလို ေျပာလုိက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္ သက္ျပင္းခ်သည္။
     "မျဖစ္ေသးဘူး ဆရာပါး။ မေလး႐ွားက   သားေတြလည္း ေငြမပို႔ႏိုင္တာၾကာၿပီ။ ၿပီးေတာ့"
     ႏူးက်ိန္၏စကားက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏွင့္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဝမ္းနည္းလြယ္ေသာ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္ဝန္းအစုံမွာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ေဝ့သီလာျပန္သည္။ သူ စကားစမိတာ မွားသြားၿပီဟု ေတြးမိကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ထိုအခိုက္မွာ ႏူးက်ိန္က စကားဆက္သည္။
     "အိမ္က ကပူးမ်က္လုံးေတြမွာလည္း တိမ္ရိွတယ္။ အႏူးကမွ နည္းနည္းျမင္ရေသးတယ္။ ကပူးမ်က္လုံးေတြက အႏူးမ်က္လုံးေတြထက္ ပိုဆိုးတယ္"
     "ေဟာဗ်ာ"

(၄)
      အသက္​အရြယ္​ႀကီးသူမို႔ ထင္သည္။ တခါတရံ သူ႔ေဆးခန္းသို႔ ႏူးက်ိန္၏ သားျဖစ္ေစ၊ သမီးျဖစ္ေစ ပါလာခ်ိန္တြင္ ႏူးက်ိန္က ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတတ္သည္။ သားသမီးမ်ား၏  ဂ႐ုစိုက္ယုယမႈကို ခံယူလို၍လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
       "ဆရာပါး  ကဟာနာ(သြားနာတယ္)"
       "ေအာ္ ႏူးက်ိန္ရယ္။ သုံးေခ်ာင္းထဲ က်န္ေနတဲ့ သြားေတြက နာေသးသလား"
       အေရအတြက္နည္းပါးလွေသာ သြားမ်ားကို ရည္ရြယ္ၿပီး စေနာက္ေျပာဆိုလိုက္ေတာ့ ႏူးက်ိန္က သြားအက်ဲသားႏွင့္ ရယ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ႏူးက်ိန္က အံကပ္ပါမွ အသားစားႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အံကပ္ကို သားႀကီးမန္ပူက ၿပီးခဲ့သည့္ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အခိ်န္တြင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေၾကာင္း မၾကာခဏ ႂကြားေလ့ရိွသျဖင့္ သူ မွတ္မိေနေလသည္။ တခါတေလလည္း ေဆးခန္းျပရင္း ႏူးက်ိန္က သူမ၏ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ရင္ဖြင့္တတ္ေသးသည္။
       "အႏူးသားသမီးေတြနဲ႔ အရင္တုန္းကလို ျပန္ေနခ်င္တယ္။ ဟိုတုန္းက သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တကယ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြဆိုလည္း လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အခုေတာ့ အႏူးနဲ႔ အဇီပါး(ေယာက်ၤား)ပဲရိွေတာ့ ပ်င္းဖို႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကပူးက ရြာထဲအႏိွပ္သြားရင္ အိမ္မွာ အႏူးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ တခါတေလ တိတ္ဆိတ္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္မိတယ္"
     ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ေျပာေနေသာ ႏူးက်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္သက္သာရာရေစလုိေသာစိတ္ျဖင့္ သူက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
      "ဒါနဲ႔မ်ား ႏူးက်ိန္ရယ္။ ဘာခက္လို႔လဲ။ သားသမီးေတြ ထပ္ေမြးလိုက္ေပါ့"
     ႏူးက်ိန္က မ်က္လုံးပိတ္ေအာင္ ရယ္သည္။ ၿပီးမွ "ေမြးခ်င္တာေပါ့ ဆရာပါးရယ္။ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ" ဟု ဆိုသည္။
     တခါတေလ ႏူးက်ိန္က သားသမီးမ်ား၏ အေရးတယူဂ႐ုစိုက္မႈကို ခံယူလိုေသာစိတ္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္တတ္ေသးသည္။ ေနာက္ေဖးစိုက္ခင္းထဲ ေပါင္းႏုတ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ခါးနာသည္ဟုဆိုကာ သမီးငယ္ႏွင့္အတူ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ႏူးက်ိန္က လူနာစမ္းသပ္ကုတင္ေပၚတြင္ လးူလိမ့္ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ တင္ပါးကို အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး တစ္ခ်က္ထိုးေပးေသာ္လည္း ေအာ္ေနျမဲပင္။ သူကေတာ့ ႏူးက်ိန္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသူ ျဖစ္သည္။ ႏူးက်ိန္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါေနက် သမီးငယ္ကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနေသာ ႏူးက်ိန္ကိုၾကည့္ကာ စိတ္ပူေနဟန္တူသည္။ သူလည္း ႏူးက်ိန္အနားကပ္ၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံျဖင့္-
     "ႏူးက်ိန္ေနာ္။ အခုထိုးေဆးနဲ႔ မသက္သာရင္ တင္ပါးမွာ ဒီထက္နာတဲ့ေဆးထိုးမွ ေပ်ာက္မွာ။ ေသာက္ေဆးစားၾကည့္ၿပီး မသက္သာမွ ျပန္လာခဲ့"
      အဲ့ဒီလိုေျပာလိုက္မွ ႏူးက်ိန္က အငိုတိတ္ၿပီး "ခါးနာေပ်ာက္သြားၿပီ"ဟု ဆိုသည္။ ႏူးက်ိန္က အဲဒီလိုျဖစ္သည္။
     တခါကလည္း ေရပုံးဆြဲရင္း ေက်ာက္တုံးကို မျမင္မကန္းႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိကာ ေျခမကြဲသြားသည္။ သူက ထုံေဆးထိုးၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္ေပးရသည္။ ထုံးစံအတိုင္း သားသမီးေတြေ႐ွ  ့မွာ တအီးအီး႐ိွ ုက္ငိုကာ ညည္းေနသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေတာ္နာက်င္႐ွာဟန္တူသည္။ ႏူးက်ိန္၏ သားသမီးမ်ားကလည္း လက္​လုပ္​လက္​စားသမားေတြမို႔ ေငြေၾကးသိပ္ေျပလည္ပုံမရၾကေပ။ အေၾကာင္းစုံသိေနသည္မို႔လည္း "ႏူးက်ိန္ေရ။ ႏူးက်ိန္မ်က္လုံးေတြက မခြဲရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်" ဟု ရင္ေမာစြာ ဆိုလုိက္ရေလသည္။

(၅)
     ေဆးခန္းလာျပရင္း ႏူးက်ိန္က သတင္းေကာင္းကို ေျပာျပသည္။ နုိင္ငံျခားမွ သားႏွစ္ဦးက ေငြပို႔ေပးသျဖင့္ သူတုိ ့လင္မယားႏွစ္ဦး မ်က္စိခြဲၾကေတာ့မည္ဟု ေျပာသည္။ ေဆြလိုမ်ိဳးလို ခင္မင္ေနၾကသည္မို႔ သူလည္း ဝမ္းသာရသည္။
     မၾကာမီ ႏူးက်ိန္တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး သမီးငယ္လင္မယားႏွင့္အတူ ကေလးၿမိဳ႕သို႔ မ်က္လုံးခြဲစိတ္ရန္ ထြက္ခြာသြားေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစဟု သူ ဆုေတာင္းမိသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏူးက်ိန္တို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီဟု ၾကားရသည္။ ပူမုန္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို ခြဲစိတ္ၿပီး ႏူးကိ်န္ကေတာ့ မခြဲျဖစ္ဟု ၾကားသိရသည္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ မခြဲျဖစ္မွန္း သူ မေတြးတတ္ေပ။
     တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပင္ ေနာက္ရက္မွာ ႏူးက်ိန္ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေနက် သမီးငယ္က နုိ႔စို႔ကေလးငယ္ကို ခါးထစ္ခ်ီေပြ႔ရင္း လိုက္ပို႔သည္။ ႏူးက်ိန္မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းလွတာ သူ သတိထားမိသည္။ အရင္တုန္းကလို စကားမ်ားစြာမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသည္ကပင္ ထူးျခားေနသည္။
     "ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ ႏူးက်ိန္။ ေသြးက်ေဆးလည္း ကုန္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ရက္စာ ထပ္ေပးလိုက္ပါမယ္။ ေဆးကုန္တဲ့အခါ ျပန္လာျပပါဦး"
      ႏူးက်ိန္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
      "ဒါနဲ႔ ႏူးက်ိန္က ဘာလို႔ မခြဲျဖစ္တာလဲဗ်"
     ႏူးက်ိန္က ႏႈတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မွာ သူ႔သမီးငယ္က ဝင္ေျဖသည္။
     "အႏူးက ခြဲစိတ္ဖုိ႔ စစ္ေဆးေနတုန္း မူးလဲတယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က ခြဲလုိ႔မျဖစ္ဘူး ေျပာတယ္"
     သူ႔တပည့္ေက်ာ္ေဟာက္ပူက ႏူးက်ိန္အတြက္ ေဆးဘီ႐ိုထဲမွ ေဆးမ်ားကို ႐ွာေဖြထုတ္ယူေနသည္။ ထုိစဥ္ ႏူးကိ်န္သမီးငယ္က "ဆရာပါးေရ။ ေဆးေတြကုိ အႏူးကိုပဲ ေပးလုိက္ပါ။ အိမ္မွာ ထမင္းအိုးႀကီး ေမ့ၿပီး ပစ္ထားခဲ့မိတယ္။ အျမန္ေျပးလုိက္အုံးမယ္။ ပုိက္ဆံကို ကြၽန္မ ျပန္လာေပးပါမယ္"ဟု ေျပာကာ ေဆးခန္းအတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားေလသည္။
     ကုတင္​​ေပၚ အိပ္ေနဆဲ ႏူးက်ိန္ကို သူ အမွတ္​မထင္​ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႏူးက်ိန္၏ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ တစ္ခုခုကို ဖုံးကြယ္ထားမွန္း သူ ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။
     "ႏူးက်ိန္ တကယ္မူးလဲတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား"
     ႏူးက်ိန္က ျပဳံးသည္။ အဓိပၸါယ္​မ်ားစြာ ပါဝင္ေနေသာ အျပံဳးျဖစ္သည္။
     "ဆရာပါးကေတာ့ သိမွာပါ။ ဟိုမွာကလည္း အစစအရာရာ ဝယ္စားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေတြစစ္ရတာလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ခြဲစိတ္ဖို႔က်ေတာ့ တစ္ေယာက္စာပဲ ေလာက္ေတာ့တယ္"
     "အဲဒါနဲ႔ မူးလဲလိုက္ေရာလား"
     ႏူးက်ိန္က ျပဳံးျပန္သည္။
     "ဆရာပါးရယ္။ အဖိုးႀကီးမ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေကာင္းျပန္ျမင္ရရင္ ၿပီးတာပဲ။ သူက ရြာထဲလွည့္ၿပီး ႏိွပ္ရတာဆိုေတာ့ မျမင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အႏူးမ်က္လုံးေတြ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရလို႔ ဘာထူးမွာလဲ။ အဖိုးႀကီးမ်က္လုံးေတြ ျပန္ျမင္ရတာဟာ အႏူးမ်က္လုံးေတြ ျပန္ျမင္ရတာနဲ႔ အတူတူပဲေလ"
     ႏူးက်ိန္၏စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ အံ့ၾသမင္သက္မိသည္။ ခဏေနေတာ့ ႏူးက်ိန္၏ သမီးငယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး က်သင့္ေငြကို႐ွင္းကာ ႏွစ္ဦးသားျပန္သြားၾကသည္။
     သူကေတာ့ ေနရာမွာပင္ ထုိင္ေနရင္းက သမီးျဖစ္သူကုိတြဲကာ တေရြ  ့ေရြ  ့ထြက္ခြာသြားေသာ လက္တြဲေဖာ္အတြက္ မ်က္လုံးတစ္လုံးအဆုံးရံႈးခံဝံ့သည့္ အဖြားအုိႀကီး၏ေက်ာျပင္ကုိ ေငးေမာၾကည့္ေနမိရင္း "ေအာ္ ႏူးက်ိန္ရယ္" ဟုသာ ေရရြတ္မိေလသည္။

ရဲရင့္လုံ (ေဆး-မန္း)

FACES မုခ မဂၢဇင္​း
ဒီဇင္​ဘာ  ၂၀၁၆